... ή «Τώρα, που μείναμε μόνοι με τη συνείδησή μας» ...
Αυτοί, που
στερήθηκαν τα πάντα, επιλέγουν τώρα να διεκδικήσουν τη χαμένη ελευθερία τους…
Αυτοί, που στο
ταξίδι της προσφυγιάς φοβήθηκαν για τη ζωή των παιδιών τους, μας δίνουν τώρα κουράγιο
…
Αυτοί, που
έζησαν την απόγνωση της κακιάς ζωής και τον τρόμο του πολέμου, επιλέγουν τώρα να
διαφημίσουν την ελπίδα …
Αυτοί, που οι
εξουσίες τούς έκαναν αντικείμενα των πολιτικών τους, αποφασίζουν τώρα να ξαναγίνουν
Υποκείμενα γεμάτα ανάγκες, επιθυμίες, αποφάσεις και βούληση …
Αυτοί, που
έχασαν τα στοιχειώδη της ζωής τους, αναζητούν τώρα την ‘ουτοπία’ της απόλυτης δικαίωσης…
Αυτοί, που
ήταν οι ‘μικροί’ αυτής της γης, διαλέγουν τώρα να υψώσουν το ανάστημά τους, να μεγαλώσουν.
Και μεγαλώνουν μπροστά στα μάτια μας …
Εδώ και
μερικές μέρες, στη Λέσβο, στη Μυτιλήνη, στην Πλατεία Σαπφούς και πέριξ αυτής οι
‘μικροί’ αυτής της γης, γυναίκες, παιδιά και άνδρες που επέλεξαν να αποδράσουν
από το στρατόπεδο της Μόριας των έξι χιλιάδων ‘φιλοξενουμένων’, με τα σώματά
τους μαρτυρούν τα βάσανα μιας προσφυγιάς που, ενώ πίσω της βλέπει να
γκρεμίζεται η γενέθλια πατρίδα, μπροστά της ατενίζει τα τείχη μιας πεισματικά
οχυρωμένης Ευρώπης. Τείχη σαν της Μόριας. Γκρίζες ζώνες μιας ανθρώπινης
κατάστασης που βάζουν τους ανθρώπους σε νομικές ταξινομήσεις, σε διοικητικά
διαχειρίσιμες υποκατηγορίες, αναθεωρούν εν τέλει την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση.
Εδώ και
μερικές μέρες, στην «Ευρώπη των δικαιωμάτων», οι στερημένοι επέλεξαν να μιλήσουν
για δικαιώματα. Και μας θύμισαν ότι οι Ευρωπαίοι πρωτοστάτησαν στην διατύπωση
διεθνών συνθηκών που υπερασπίζονται εις το διηνεκές τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Στην ‘κοιτίδα
της δημοκρατίας’, οι καταπιεσμένοι επέλεξαν να μιλήσουν για την Ελευθερία. Και
μας θύμισαν ότι η Ελευθερία, πριν από αποδόσιμο δικαίωμα, είναι η φυσική
κατάσταση των ανθρώπων, ΟΛΩΝ των ανθρώπων.
Στη ‘φιλόξενη
χώρα’ οι ανεπιθύμητοι επέλεξαν να μιλήσουν για φιλοξενία. Και μας έκαναν να
μάθουμε ότι εμπιστευτήκαμε τη υποδοχή τους στους ψυχρούς και έρημους δρόμους μας
και όχι στη ζεστή αγκαλιά μας.
Στο ‘λίκνο του
πολιτισμού’ επέλεξαν να μιλήσουν για πολιτισμό. Και μας είπαν ότι αντί για
αξιοπρέπεια έζησαν τον συστηματικό εξευτελισμό.
Στην ήπειρο όπου αναζητούν ένα ασφαλές καταφύγιο επέλεξαν
να μιλήσουν για ασφάλεια. Και μας θύμισαν ότι η ρητορική της ασφάλειας είναι τελικά
εργαλείο με το οποίο οι λίγοι χειραγωγούν τους πολλούς.
Αυτοί, οι
πρόσφυγες που δεν έχουν πού αλλού να αποταθούν, αποτείνονται στο ακόμα ζωντανό
κομμάτι της ψυχής μας, στο ακόμα παλλόμενο κομμάτι της καρδιάς μας, στο ακόμα
σκεπτόμενο κομμάτι του μυαλού μας. Αποτείνονται στη συνείδησή μας. Και ξεσκεπάζουν
την υποκρισία των ιθυνόντων. Και αποκαλύπτουν την κοινή μοίρα όλων των
στερημένων και καταπιεσμένων. Και μας δείχνουν το δρόμο …
Ποιος θα
υποκριθεί ότι δεν είδε;
Ποιος
θα κάνει ότι δεν κατάλαβε;
Ποιος
θα τους γυρίσει την πλάτη;
Ποιος θα
μιλήσει πάλι για την «Ελλάδα που δεν αντέχει άλλο»;
Ποιος θα
γκρινιάξει ότι δεν υπάρχει ‘ρεαλισμός’ στα αιτήματα;
Ποιος θα
επικαλεστεί, πάλι, τον ‘μη ευνοϊκό συσχετισμό δύναμης’;
Ποιος θα
αγνοήσει ότι το ‘πείραμα’ που εκτυλίσσεται μπροστά μας καταργεί αυθόρμητα τον
έμφυλο διαχωρισμό;
Ποιος θα τους
παροδηγήσει μέσω της γενναιόδωρης συγκαταβατικής κατανόησης που δείχνει ο
πολιτισμικά ‘ανώτερος’ στον ‘κατώτερο’;
